முதன் முதலாய் மலையாளத்தில் மொழிபெயர்க்கப்பட்ட என் சிறுகதை
நன்றி திரு விக்டர்
പ്രഭാതം ഇത്ര പെട്ടെന്ന് പൊട്ടിവിടരുമെന്ന് കരുതിയില്ല.. ജീവ അപകടത്തില് പെട്ട് മരിച്ചു എന്നാ സത്യം ഇപ്പോഴും എനിക്കു വിശ്വസിക്കാന് കഴിയുന്നില്ല.. സകലദൈവങ്ങലോടും ഞാന് ഉള്ളുരുകി പ്രാര്ധിക്കുകയാണ്.. ഇതൊരു സ്വപ്നമായിരുന്നെങ്കില്...
ജീവ.. കഴിഞ്ഞ പത്തുവര്ഷമായി എന്റെ സുഖ ദുഖങ്ങളില് പങ്കുചേര്ന്നു എന്റെ പ്രചോദനമായിരുന്ന എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട സുഹൃത്ത്.. ഒരു സിനിമ ഓഡിയോ റിലീസ് വേദിയില് വെച്ചാണ് ഞാന് അവനെ ആദ്യമായി കണ്ടത്.. ചുറു ചുറുക്കോടെ ഓടി നടന്നു എല്ലാവരുടെയും ചിത്രമെടുക്കുന്ന ഒരു സുമുഖന്.. പി. ആര്.ഓ യുടെ അടുത്ത് നിന്ന് വരുന്ന ഓരോ VIP യെയും ശ്രദ്ധയോടെ അവന്റെ കാമറ വിഴുങ്ങികൊണ്ടിരുന്നു.. സുഹൃത്ത് രവിയാണ് എനിക്കവനെ പരിചയപ്പെടുത്തി തന്നത്.. ഏതോ സായിപ്പിന് ജനിച്ചവന് പോലെ "ഹലോ"
എന്ന് പറഞ്ഞു അവന് എന്റെ ജീവിതത്തിലീക്ക് കടന്നു വന്നു.. അന്ന് മുതല് ഇന്നുവരെ എല്ലാറ്റിനും അവന് ഉണ്ടായിരുന്നു.. അവനും പെരുമ്പാവൂര് കാരനയതിനാലോ എന്തോ, ഞങ്ങളുടെ സൗഹൃദം വളരെ പെട്ടെന്ന് തന്നെ വളരെ ദൃഡമായി വളര്ന്നിരുന്നു.. അവന്റെ ചിത്രങ്ങള് പോലെതന്നെ അവനും സുന്ദരനാണ്.. മദ്യം, സിഗരറ്റ്, പെണ്ണ്...തുടങ്ങിയ യാതൊരു ദുശീലവും ജീവക്കില്ല...ഭംഗിയായി മുറിച്ചു ചീകി ഒതുക്കിയ തലമുടി, കരുത്തുറ്റ പേശികള്, തൂവെള്ള ഷര്ട്ട്ഉം ടെട്റ്റ് ബ്ലൂ ജീന്സും ...ഇതൊക്കെയാണ് അവന്റെത് മാത്രമായ ലേബല്സ്..
" ആമ്ബുലന്സിലേക്ക് ബോഡി കയറ്റുന്നത്തെ ഉള്ളു..ഞാന് അവരെ പറഞ്ഞയച്ചിട്ടു വരാം.. നീ റെഡി ആയിരിക്കു ഞാന് വന്നു നിന്നെ കൂട്ടികൊണ്ട് പോകാം.. നമ്മുടെ റൂം മേറ്റ്സ് കൂടെ വരുന്നുണ്ട്.. നമുക്ക് പുറകെ കാറില് പോകാം.. പെട്ടെന്ന് റെഡി ആയിക്കോ" യെന്നുംപറഞ്ഞു രവി പുറത്തേക്കു പോയി.. എനിക്കു തലച്ചുട്ടുന്നത് പോലെ തോന്നി.. ഇന്നലെ ഞാനും അവനും ഒരുമിച്ചാണ് അത്താഴം കഴിച്ചത്.. അതവന്റെ അന്ത്യ അത്താഴമാകുമെന്നു കരുതിയില്ല... പെട്ടെന്ന് തന്നെ റെഡിയായി ഞാന് രവിക്കുവേണ്ടി കാത്തിരുന്നു....
പോകാം ഡാ.. രവിയുടെ ശബ്ദം എന്നെ ചിന്തകളില് നിന്നും ഉണര്ത്തി.. അവരൊക്കെ എത്തി.. എട്ടുമണിക്കൂര് യെങ്കിലും എടുക്കും പെരുമ്പാവൂര് എത്താന്... വേഗം പോകണം.. എനിക്കു ജീവയുടെ മുഖം കാണണം.. എനിക്കു കരച്ചില് നിയന്ത്രിക്കാന് കഴിഞ്ഞില്ല... സാരമില്ലെട,, സംഭവിക്കാനുള്ളതു സംഭവിച്ചു.. നീ വിഷമിക്കാതെ, നമക്ക് ആംബുലന്സ് എത്തുന്നതിനു മുന്പ് തന്നെ അവിടെ എത്താം.. രവിയുടെ വാക്കുകള്ക്കു എന്നെ നിയന്ത്രിക്കാന് കഴിഞ്ഞില്ല.. യെങ്കിലും രവി.. ഇതെങ്ങനെ ?? എപ്പോ സംഭവിച്ചു? ഞാന് ചോദിച്ചു...
പോരൂര് വെച്ചാണ്.. യേത് വണ്ടിയാണ് തട്ടിയതെന്നറിയില്ല... അവന്റെ ബൈക്ക് ആകെ തകര്ന്നു പോയി.. മുഖം മുഴുവനും ചതഞ്ഞരഞ്ഞ നിലയിലാണ്.. അവന്റെ ക്യാമറ ബാഗ് മാത്രമാണ് നമുക്ക് കിട്ടിയത്...." എവിടെ കാമറ.."?? ഇവിടെയുണ്ടെന്നു പറഞ്ഞു രവി ബാഗിനുള്ളില് കൈ ഇടുന്നതിനുമുന്പേ ഞാന് അത് കവര്ന്നെടുത്തു...
ഇന്നലെ ഞാനും അവനും അവസാനമായി പോയ ഫാഷന് ഷോ യുടെ ഫോട്ടോസ് അത്രയും അതില് ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു... ഓരോ ഫോട്ടോയും എത്ര മനോഹരം... വൈഡ്, വിത്ത്ഫ്ലാഷ്, വിത്തൌട്ട്, സൂം, ലോ , മിഡില് അങ്ങനെ എല്ലാ ആംഗിള് ചിത്രങ്ങളും... ഇന്നത്തെ യെല്ലാ പത്രങ്ങളിലും അവന് എടുത്ത ചിത്രങ്ങളാണ്.. പത്രമാഫീസിലേക്ക് ഫോട്ടോസ് മെയില് ചെയ്യുമ്പോള് അവന് പറഞ്ഞു.. “അളിയാ.. അടുത്ത പ്രോഗ്രാമ്മില് നീ കൂടെ വരണം എന്നെ സഹായിക്കാന്.. താമസിയാതെ ഞാന് തിരക്കുള്ള ഒരു ഫോട്ടോഗ്രാഫര് ആവും.. ഈ ഫോട്ടോസ് പത്രത്തില് ഒന്ന് വന്നോട്ടെ..” .ഫാഷന് ഷോ സ്റ്റേജ് ഒഴിഞ്ഞപ്പോ എന്നെ നിര്ത്തി അവന് എടുത്ത ഫോട്ടോ ആയിരുന്നു അവന്റെ അവസാനത്തെ ഫോട്ടോ... കാറില് തലതല്ലി പൊട്ടി കരയാന് തോന്നി എനിക്കു....
യെഴുന്നെക്കെട.. വീടെത്തി.. കരഞ്ഞു തളര്ന്നു മയങ്ങിപോയ എന്നെ രവി ഉണര്തിയപ്പോള് ജീവയുടെ വീടിനു മുന്പില് കാര് എത്തിയിരുന്നു.. നാടുമുഴുവന് വിഷാദം തങ്ങിനില്ക്കുന്നു.. ജീവയുടെ അമ്മ കരയാന് പോലും കഴിയാതെ വീട്ടുപടിക്കല് ചാരി ഇരിക്കുന്നു... എന്നെ കണ്ടയുടനെ ജാനകി പോട്ടികരഞ്ഞുകൊണ്ട് ഓടി വന്ന്നു.. ജീവയുടെ പെങ്ങളാണ്.. ഞങ്ങളുടെയും.. അവളെ സമാധാനിപ്പിക്കാന് കഴിയാതെ ഞാനും പൊട്ടി കരഞ്ഞുപോയി.. " ആംബുലന്സ് അര മണിക്കൂറിനുള്ളില് എത്തും, ഇവിടെ അധികനേരം ബോഡി വെക്കാന് കഴിയില്ല.. ഉടനെ ബാക്കി കാരിയങ്ങള് നോക്കണം,,നീ ഇങ്ങനെ കരഞ്ഞ്കൊണ്ടിരന്നാ ആരാ ഇനി എല്ലാം ചെയ്യുന്ന്നെ.. വാ ...എല്ലാരെയും അറിയിച്ചു കഴിഞ്ഞു... ചടങ്ങുകള്ക്കുള്ള യെല്ലാ ഒരുക്കവും കഴിഞ്ഞു.. രവി പറഞ്ഞു.. ആംബുലന്സ് വീട്ടുപടികലെത്തിയപ്പോ നാട്ടുകാര് പോട്ടികരഞ്ഞുകൊണ്ട് വണ്ടിക്കടുതെക്ക് ഓടി.. അവസാനമായി എന്റെ മോനെ ഒന്നുകോണ്ടോട്ടെ.. എന്ന് പറഞ്ഞു അമ്മ യെങ്ങലടിച്ചുകൊണ്ട് ഓടാന് തുടങ്ങി... ജീവയുടെ മുഖം മുഴുവന് ചതഞ്ഞരഞ്ഞ നിലയിലാണ്.. അത് കണ്ടാല് അമ്മക്ക് സഹിക്കുമോ..?? അമ്മ വണ്ടിക്കു അടുത്തേക്ക് പോകാതിരിക്കാന് ഞാന് വളരെ ശ്രദ്ധിച്ചു.....
അതെആംബുലന്സില് ബോഡി കയറ്റി ശ്മശാനത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി അടക്കു കഴിഞ്ഞിട്ട് ഇന്ന് മൂന്നു ദിവസം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു...
ഞാനും രവിയും ചെന്നൈക്ക് മടങ്ങാന് തയാറായി.." അമ്മ വിഷമിക്കേണ്ട.. ഞങ്ങളുണ്ട് കൂടെ..ഞങ്ങളും അമ്മക്ക് ജീവയെപോലെ തന്നെയാണ്...യെന്തുണ്ടെങ്ങിലും ഞങ്ങള്ക്ക് ഫോണ് ചെയ്യണം" അമ്മയെയും പെങ്ങളെയും ആശ്വസിപ്പിച്ചു ഞങ്ങള് പുറപ്പെടാന് തുടങ്ങുംമ്പോള്." ജീവയുടെ ഫോട്ടോ ഏതെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കില് ഒരെണം തന്നിട്ട് പോ മോനെ " എന്ന് അമ്മ ചോദിച്ചു..ഞാന് എന്റെ ക്യാമറ അരിച്ചു പെറുക്കി...രവി അവന്റെയും... രണ്ടിലും ഒന്ന് പോലും ഇല്ല....
നാട് മുഴുവനും ക്യാമറകുള്ളില് ഒളിപ്പിക്കുന്ന മിടുക്കനായ ഫോട്ടോ ഗ്രഫേര്, അവസാനം വരെ അവന്റെ ഒരു ചിത്രം പോലും യെടുക്കതെതന്നെ മരിച്ചുപോയിരിക്കുന്നു.....
---ആമയടി മഹേഷ്---
தமிழாக்கம் விரைவில்...
No comments:
Post a Comment
thanks